#16 Days Art Project

कम्जोर शरिरलाई, लठ्ठीले सम्हाल्दै 
रसिला आँखाले मलाई, निहालेर हेर्दै
फुटेका ओठले, र मधुर स्वरले 
पुकारीन् मलाई उनले, सायद आशाको डोरले |

नजिक गई, प्रतिक्रिया दिएँ मैले
मेरो घरको पत्तो पुछिन, नाजाने किन उनले 
यहिँ सामुन्ने नै छ, भनि मैले बताएँ
थाहा छैन, किन तर मेर कुराले, उनको मन सताए |

सहयोगको हात बढाएँ मैले, उनीमाथि गौर गर्दै, 
चुपचाप बसी निरस भईन उनी, निहुरिएर भुइँतिर हेर्दै
गल्ली-गल्ली बिचल्ली भई, भौतारिएकि छु बताइन
त्यस बिचल्ली गल्लि कटाइदिन, मलाई अनुरोध जताइन् |

थामेँ मैले त्यो उनको चाहुरी परेको हात 
अघि बढिन् उनी पनि, मेरै साथ साथ 
बर्बराउन थालिन उनी, आफैँलाई भनि अभागी 
यहाँ पुर्याएका रहेछन् उनलाई उनकै सन्तानले ठगि |

जसलाई उनले जीवनभर स्नेह र प्रेमले मताइन्
तिनैले घरबाट हेला गरि निकालिदिएको बताइन्
सन्तान भएर पनि थियो उनको कोख बाँजो
कठोरताको ताला लागेको ति सन्तानको मनको थिएन उनीसंग साँचो |

धिक्कार होस् तिनको भनि जब मैले सरापें
त्यसो नभन नानी भनिन् उनले, उनको शरिर सबै काँपे
जे-जसो गरेपनि पालेकी हुँ मैले आफ्नै कोखमा
भनिन् उनले आशिर्वाद छ मेरो, बाचुन सधै सोखमा |

जीवनले लात्याएको ४ दिन भएछ भोको थियो उनको पेट
सास मात्र चलेको त्यस कम्जोर देहले, पर्खिरहेको थियो बैकुण्ठको गेट
चौकीमा लागि पुलिसलाई भनि, तिनलाई पुर्याइयो वृद्ध आश्रम 
आफ्नै रगतले मासु खाने, कस्तो यो भाग्यको पराक्रम, 
दैव कस्तो यो भाग्यको पराक्रम |